"Wat mijn geschiedenis betreft kan ik kort zijn. Ik heb op mijn 19e jaar mijn eerste kind gekregen. Binnen de drie jaren daarna heb ik nog twee kinderen gekregen. Tijdens de zwangerschap van mijn tweede kind begonnen de problemen wat betreft spataderen in mijn benen. Toen ik zwanger was van mijn derde kind had ik zoveel last van de spataderen in mijn benen en bij mijn vagina dat normaal zitten op een toilet niet meer mogelijk was. Het zag er van onderen uit alsof er een enorme tennisbal in zat. Ook waren de aderen in mijn benen behoorlijk vergroot. Hiervoor droeg ik steunkousen.

Tijdens de bevalling had ik veel moeite om de baby naar buiten te drijven. Van onderen was het zo opgezet dat het hoofdje ruim 20 minuten heeft gestaan. Het betrof een thuisbevalling, dus de verloskundige kon weinig voor mij betekenen. Ik voelde bij haar de paniek omdat ze niet durfde te knippen. Uiteindelijk is het kindje toch geboren. Het advies van de verloskundige voor een eventuele volgende zwangerschap was dat ik voor de bevalling niet meer thuis zou bevallen.

Na mijn derde zwangerschap ben ik geopereerd aan de spataderen in mijn beide benen. Ik kreeg van de arts te horen dat er behoorlijk grote aderen insufficiënt waren. Ik ben door twee chirurgen tegelijkertijd geopereerd .De operatie duurde maar liefst vier uur. Hierna was het probleem nog niet over en bleef ik klachten houden. Ik ben nogmaals geholpen door middel van inspuitingen in mijn onderbenen. Vervolgens heb ik de klachten die er nog steeds waren genegeerd en heb ik er een tijd lang niks meer aan laten doen.

In 2008 ben ik bevallen van mijn vierde kind. Tijdens de zwangerschap waren de klachten dusdanig dat ik niet kon lopen zonder steunkousen aan beide benen. Dit waren lange steunkousen voor het hele been. Ook een bezoek aan het toilet was een drama. Ik kon alleen nog maar scheef op het toilet zitten. De verloskundige schrok van mijn opgezette onderkant en heeft mij doorverwezen naar het ziekenhuis. De rest van mijn zwangerschap ben ik onder controle van een gynaecoloog gebleven. Door mijn ervaring tijdens de bevalling van mijn derde kind, moest ik in het ziekenhuis bevallen. Ook is er in overleg besloten om een ruggenprik te geven.

In 2009 ben ik nogmaals geopereerd aan de spataderen in mijn benen. Weer duurde de operatie ruim vier uren en zijn beide benen in één operatie door twee chirurgen behandeld. Helaas was het resultaat niet naar wens en bleven de klachten.

Tijdens een sport waarbij ik moest springen kon ik mijn urine niet ophouden. Lang staan of zitten was een crime. Vooral mijn linker bovenbeen gaf veel klachten. Lang op een stoel zitten is er niet bij. Dit geeft een afgeknepen gevoel. Ook het zitten op een zadel van mijn fiets is pijnlijk.

In maart 2013 ben ik in ziekenhuis Nij Smellinghe in Drachten geopereerd. Ditmaal door middel van een kleine snede in mijn lies. Ik vond het aanprikken onprettig, maar te doen. De draad die vervolgens in de ader naar binnen ging kon ik echt voelen. Evenals de coins die zijn geplaatst. Dit laatste heb ik tot ongeveer twee weken nog gevoeld. Al met al vond ik de ingreep goed te doen en is een deel van mijn klachten verholpen. Ik kan weer springen tijdens het sporten zonder dat ik urine laat lopen.

Al met al kan ik zeggen dat de hele behandeling mij is meegevallen. Enkel het aanprikken van de liesader vond ik pijnlijk. Maar dit komt ook doordat ik het gewoon eng vond. De nasleep van de behandeling vond ik enorm meevallen."