“Het is vrijdag lunchtijd. Ik werk nu drie weken in Nij Smellinghe en ik zit samen met mijn collega Sarah te lunchen in ons restaurant. Het is druk en alle tafels zijn bezet. We zien een man met een oudere dame rondkijken voor een tafeltje. Wij wenken ze en zij nemen plaats aan onze tafel. Het zijn een moeder en haar zoon. De moeder zit in een rolstoel en mist een deel van haar onderbeen. We maken een kort praatje en wensen elkaar eet smakelijk.

 In één keer veert de dame op en zegt: ‘Oe, dat is mijn dokter’. Ze krijgt een glimlach op haar gezicht. De specialist loopt het restaurant verder in en ziet de dame. Hij loopt naar onze tafel en schudt haar hand. ‘Goedemiddag mevrouw de Vries, wat fijn om u te zien. Hoe gaat het met u?. En meneer de Vries, hoe gaat het met u? U bent samen met uw moeder op pad?’

 De specialist maakt nog even een kort praatje en vervolgt zijn weg. Mevrouw de Vries glundert na. Ik weet zeker dat haar weekend niet meer stuk kan. Dit is voor mij Nij Smellinghe. Het ziekenhuis waar ik ruim 5,5 jaar met veel plezier mag werken en waar ik elke dag ervaar…  Met aandacht. Dat voelt beter.”