Het vriendelijke gebaar van deze medewerker is onbewust een ontzettend belangrijk moment in de ziekenhuiservaring geweest. Soms wil je alleen een arm om je heen.
In dit verhaal vertelt collega Anna een persoonlijke ervaring op de Spoedeisende hulp, samen met haar partner. Ze vertelt over hoe een klein gebaar van grote betekenis was.
“Het is vrijdagochtend 10.00 uur. Met buikpijn zit ik op de bank, nadat ik zelf een ongemakkelijk onderzoek heb gehad bij de huisarts. Mijn partner zit op hetzelfde moment ook bij de huisarts met een kwaal waar hij al langer mee loopt. Inmiddels heb ik hem al drie berichten gestuurd met de vraag of hij al meer weet, maar ik krijg geen gehoor. Dan word ik eindelijk gebeld: “Het lijkt verdacht, ik moet direct naar de Spoedeisende Hulp”. Ik spring van de bank, trek mijn schoenen aan en rij naar het ziekenhuis toe.
Daar zit mijn partner al vol spanning op mij te wachten in de wachtkamer van de Spoedeisende hulp. Ik heb hem nog nooit zo gezien. Met zijn kaken stijf op elkaar staart hij voor zich uit. Hij zegt: “Wat nou als het iets ernstigs is?”. Hij gaat meteen uit van het ergste scenario. Ik probeer hem gerust te stellen door te zeggen dat alles goed komt, maar mijn boodschap komt niet bij hem aan. Eigenlijk komt niks wat ik zeg bij hem aan. Ik weet niet goed wat ik moet doen om hem gerust te stellen. Daarom wachten we samen tot hij aan de beurt is voor een röntgenfoto.
Dan komt een medewerker die werkzaam is achter de balie aanlopen. Ze ziet dat mijn partner gespannen is en knoopt een gesprek aan. Hij vertelt wat zijn angst is en de medewerker luistert aandachtig naar hem. Ik zie dat hij zich al meer op zijn gemak voelt. Dan is hij eindelijk aan de beurt. Ik zie dat hij weer in volledige paniek schiet, maar weet ook dat ik niks kan doen om hem op dit moment gerust te stellen. De medewerker van de balie komt naar hem toe en slaat een arm om hem heen: “Kom, ik loop met je mee. Wat de uitslag ook is, ook daar komen we wel uit”. Na enige tijd wachten komt mijn partner terug naar de wachtruimte en hij lijkt opgelucht. Het viel gelukkig mee, en de uitslag ook.
Het onderzoek en de uitslag ligt inmiddels al weer een tijd achter ons. Toch hebben we het er nog vaak over. Het vriendelijke gebaar van deze medewerker is onbewust een ontzettend belangrijk moment in de ziekenhuiservaring geweest. “Soms wil je alleen een arm om je heen”.
Met aandacht. Dat voelt beter.