Spring naar inhoud

Zorg is meer dan het verlengen van het leven

Femke Peters werkt als Physician Assistant Palliatieve Zorg in Nij Smellinghe en schreef onderstaand verhaal over hoe zorg meer is dan het verlengen van het leven.

Op een heldere ochtend reed ik naar Marianne, een 72-jarige patiënte met uitgezaaide borstkanker, en haar echtgenoot om op huisbezoek te gaan. Haar huis ademde warmte en vertrouwdheid, met familiefoto’s en kunstwerken die herinneringen aan gelukkige momenten opriepen, terwijl het geluid van een zacht tikkende klok op de achtergrond klonk.

In de lichte woonkamer, waar de zonnestralen door de ramen vielen, deelt Marianne, met lichte vertwijfeling haar wens: ze wil stoppen met de chemotherapie, omdat die haar kostbare momenten – vooral met haar kleinkinderen – steeds meer aantasten. Haar echtgenoot schrikt hier zichtbaar van en wil dat ze de behandelingen voortzet: “Ik hoop nog zo dat je kan herstellen, of langer bij ons kan blijven”.  

Rust en bezorgdheid

Het gesprek raakte mij. Aan de ene kant zag ik de moed en rust van Marianne, die ervoor koos om haar kwaliteit van leven boven verdere belastende behandelingen te plaatsen. Aan de andere kant voelde ik de bezorgdheid en de angst bij haar echtgenoot, die bang was dat het opgeven van behandelingen te snel zou worden gedaan en dat er zo een kans op verbetering verloren zou gaan. Samen praten we verder en luisteren. Marianna zal stoppen met de behandelingen en gaan genieten van de tijd die er is met de mensen om haar heen. 

Kern van palliatieve zorg

Marianne’s verhaal, waarin haar keuze voor een waardige leefsituatie centraal staat en de zorgen van haar echtgenoot duidelijk naar voren komen, benadrukt wat mij betreft de kern van palliatieve zorg. Het laat zien dat zorg meer is dan het verlengen van het leven; het draait om persoonlijke keuzes, kwaliteit en het respecteren van ieders unieke wensen. Als zorgverleners is het onze taak deze tegenstrijdige emoties en wensen te erkennen en te begeleiden, zodat er een plan ontstaat dat recht doet aan de betrokkenen. Dit verhaal herinnert mij eraan dat elke patiënt en naaste een eigen perspectief heeft, en dat het gesprek – hoe moeilijk dat soms ook is – ruimte moet bieden voor begrip en beslissingen, zodat de zorg écht mensgericht en waardig blijft.