Ondanks het verdriet voel ik me hier thuis
In Nij Smellinghe is het leven voortdurend in beweging. Dagelijks lopen patiënten, bezoekers, medewerkers en vrijwilligers door de gangen, ieder met een eigen verhaal. Voor de één is het ziekenhuis een werkplek, voor de ander een plek van zorg en herstel. Soms begint hier het leven, soms eindigt het. In deze verhalenreeks delen we bijzondere herinneringen waarin Nij Smellinghe een rol speelt. Zoals in die van de 67-jarige Roel Berends uit Garyp. Hij besloot na het overlijden van zijn vrouw Akke gastheer in ons ziekenhuis te worden.
Elke dinsdag- en donderdagmorgen staat Roel bij ingang Zuid. Hij is daar als vrijwilliger aan het werk om bezoekers de weg te wijzen. Hij vraagt nooit waar iemand naartoe ‘moet’, maar altijd waar iemand naartoe ‘wil’. Zo laat hij op zijn manier weten dat elk bezoek ertoe doet en dat elk verhaal telt. “Ik weet hoe het voelt om hier binnen te komen met een hoofd vol emoties”, zegt hij. “Dan is het fijn als iemand even naast je staat en vraagt wat je nodig hebt.”
‘Mijn vrouw en ik werden gezien’
Roel en Akke waren al bijna veertig jaar samen en ouders van twee volwassen zonen toen ze in 2023 in een moeilijke periode belandden. Akke had een heupoperatie achter de rug, maar na haar herstel kreeg ze andere lichamelijke klachten. Ze at niet goed, had problemen met haar stoelgang en was erg moe. Op een dag werd ze met hoge koorts opgenomen op de Spoedeisende Hulp. “Binnen een paar uur lag ze op de operatietafel”, vertelt Roel. “Ze had een groot abces. Pas later kwam de diagnose darmkanker.”
De maanden die volgden waren zwaar. Operaties, drains, antibioticakuren, chemo’s … en steeds kwamen er nieuwe tegenslagen. “Toch hebben we ons nooit alleen gevoeld”, vertelt Roel. “We zijn altijd heel menselijk behandeld. We werden echt gezien. Zo vroeg de chirurg die we op de gang tegenkwamen, bijvoorbeeld hoe het ging. Verpleegkundigen namen soms iets langer de tijd en de oncoloog legde alles rustig en duidelijk uit. Dat gaf vertrouwen, zelfs op de moeilijkste momenten.”
Roel herinnert zich kerstavond 2023, toen Akke opnieuw een abces kreeg en met spoed naar Drachten moest. “We waren zo moe. Maar ook toen werd er met zoveel zorg en aandacht naar haar gekeken. We voelden: ze doen alles wat ze kunnen en ze zien ons.” Toen de behandeling uiteindelijk niet meer aansloeg en moest worden gestaakt, was er volgens Roel ‘alle rust, respect en medeleven’ om Akke naar huis te laten gaan. “De 24-uurszorg, de begeleiding, de warmte … het was precies wat we nodig hadden. Dat heeft mij enorm geholpen.”
‘Ik wilde iets terugdoen. Voor Akke en voor alle mensen die ons zo goed hebben begeleid
Nieuw ritme vinden
Na Akke’s overlijden, op 19 mei 2024, brak er voor Roel opnieuw een heel moeilijke tijd aan. “Akke en ik hadden nog zoveel plannen. Kort voor ze ziek werd, was ik met vervroegd pensioen gegaan. We dachten erover om na haar heupoperatie met de camper rond te reizen of naar Australië te gaan. We wilden nog genieten van onze gezamenlijke passies als boeken en kunst. Ineens was alles anders.”
In de zomerperiode van 2024 ging het nog enigszins met Roel, maar de donkere maanden waren zwaar. “Ik verloor mijn houvast en mezelf.” Hij vertelt dat hij samen met zijn twee zonen hulp heeft gezocht. “Ik had zelf als begeleider in de psychiatrie gewerkt en ik wist dat ik iets moest doen.” Het kostte tijd, maar inmiddels staat hij weer steviger op zijn benen. “Daar ben ik echt dankbaar voor.”
Stap voor stap heeft Roel een nieuw ritme in zijn leven gevonden, helaas zonder Akke. Steeds vaker dacht hij aan het ziekenhuis. “Ik wilde iets terugdoen. Voor Akke, maar ook voor alle mensen die ons zo goed hebben begeleid.” Toen hij hoorde dat er vrijwilligers werden gezocht twijfelde Roel geen moment. “Ik voel me thuis in Nij Smellinghe”, vertelt hij. “Dat klinkt misschien bijzonder, omdat hier ook zoveel verdriet ligt. Maar er ligt hier ook veel warmte. En het voelt goed om mensen te helpen op het moment dat ze het soms even niet weten.”
Roel hoort en ziet vanuit zijn vrijwilligerswerk vele verhalen voorbijkomen. “Van een jong stel op weg naar de bevalling tot iemand die uit een onderzoek komt met tranen in de ogen. Een andere keer is het een oudere meneer die niet weet waar hij moet zijn. Het enige wat ik op die momenten kan doen, is even meelopen en vragen wat iemand wil. Dat maakt echt het verschil. Ik kan het weten.”